استغفار

یکی از بهترین سنت‌هایی که از پیغمبر اکرم صلوات‌الله‌علیه برای ما باقی مانده، این است که حضرت، هر موقع وارد جلسه‌ای می‌شدند، وقتی می‌خواستند در آن جلسه بشینند، چند بار استغفار می‌کردند، وقتی می‌خواستند از جایشان بلند شوند و جلسه را ترک کنند هم چندبار استغفار می‌کردند. حالا تعدادش را گوناگون گفته‌اند، برخی 25 بار، برخی هم 70 بار. اما به هر حال، این صفت، صفت بسیار خوب و مبارکی است و ریشه‌های عمیق توحیدی دارد. به خاطر آنکه ما هر چه داریم، در رابطه با خدا داریم. از علم و جان و سلامت  و صفات و افعال و غیره و غیره، چیزی متصور نیست که ما از خودمان داشته باشیم.............

سواد هستی 4

در قسمت‌های قبلی، مفصلاً توضیح دادیم که برای فهم هستی، لازم است سواد هستی را بیاموزیم.حال اگر کسی این سواد را نداشته باشد، یا این ادبیات را نفهمد، یعنی نفهمد که تمام علت و اسباب، به ارادۀ خداست -که مثال‌های زیادی هم می‌شود برایش آورد- در عین غنا، فقیر است. یعنی نمی‌تواند بهره‌ای از هستی ببرد. ما نوعاً همه چیز را برعکس می‌فهمیم، یعنی فکر می‌کنیم اگر برای تسکین درد، قرص می‌خوریم، این قرص است که درد ما را آرام می‌کند، و فقط بعد از اطمینان به این مسئله است که دعا هم می‌کنیم تا خدای نکرده، بی‌اثر نشود! اما واقعیت ماجرا، عکس این است...........

سواد هستی 3

مقصود از مثال‌هایی که در نوشتۀ قبلی آورده شد، پیش از هر چیز این بود که بفهمیم گویی حقایق هستی، چیزهایی است که با درکی که ما از جهان داریم، غیرقابل فهم است، بنابراین ما باید الفبایِ زبانی که خدا دارد و در قرآن با آن سخن می‌گوید را بیاموزیم و گفتیم که آیه‌ای که خداوند در آن به آتش می‌گوید تا بر ابراهیم سرد و سلامت شود، یکی از آیات بزرگی است که ما با توجه به آن می‌توانیم مقدمات این الفبا را بیاموزیم.
منظورمان از الفبای فهم، نقاط اصلی و پایه‌های فهم زبان الهی است. به این معنی که اگر انسان، آن نقطه را بفهمد، تازه راهش برای فهم پله‌های بعدی باز می‌شود و اگر نفهمد، همان‌جا متوقف می‌شود و دیگر راهی برای جلو رفتن نمی‌یابد...........

تطهیر از شرک

گفتاری نورانی از مرحوم آیت الله بهاءالدینی:
انسان جاهل گاهى صد سال فعالیت مى‏ کند، کارهاى خیر انجام مى‏ دهد، به گمان این که براى خداست؛ ولى چه بسا همه را براى جهات سیاسى و شهرت بین مردم و جلب توجه نفوس انجام داده است. حتى گاهى در نمازهاى جماعت، صف اول را حیازت مى‏ کنند تا اعتبار بازاریشان قوى شود. این‏ها را هم به حساب خدا مى ‏گذارند، در صورتى که چنین نیست.
البته ما هم مثل آنها هستیم، فرقى نمى‏ کند. خلوص و شرک را باید به وسیله انگیزه ‏ها تشخیص داد. اگر عمل انسان به انگیزه‏ هاى نفسانى یا بر اساس احساسات یا به جهتى از جهات دنیوى باشد، از امر خالص خارج مى‏ شود، و این، مانع افاضات الهى است. شهوات، تعصبات، دسته ‏بندى‏ ها و رقابت‏ها، همه مانع افاضه است. ما هم اگر علوم خود را از شرک تطهیر کنیم و این موانع برطرف شود، چه بسا ـ فى ‏الجمله ـ با افاضات الهى آشنا مى‏ شویم.

سواد هستی 2

گفتیم که کسی که سواد فهم هستی را نداشته باشد، نمی‌تواند از آن طرفی ببندد. مثل اینکه منِ فارسی زبان که از فرانسوی هیچ نمی‌دانم، یک ساعت به بهترین اشعار فرانسوی گوش بدهم! با اینکه دارم اوج غنای این ادبیات را می‌شنوم، اما بعد از چند دقیقه چنان برآشفته می‌شوم که می‌خواهم هر طور هست از این موقعیت خلاصی پیدا کنم. بشر هم که در طول تاریخ دارد شکنجه می‌شود، برای این است که سواد هستی را ندارد، همه چیز برایش هیاهو و اتفاقات بی‌معنی است.اما کسی که سواد هستی را پیدا می‌کند، دیگر با هستی از در صلح درمی‌آید. خداوند دربارۀ اولیاء خودش می‌گوید: «لاَ خَوْفٌ عَلَیْهِمْ وَلاَ هُمْ یَحْزَنُونَ». چرا آن‌ها نه می‌ترسند و نه ناراحت می‌شوند؟............

سواد هستی 1

اندیشه:
وَآیَةٌ لَّهُمْ أَنَّا حَمَلْنَا ذُرِّیَّتَهُمْ فِی الْفُلْکِ الْمَشْحُونِ
خداوند می‌فرماید اینکه شما در کشتی مسافرت می‌کنید، و کشتی در آب غرق نمی‌شود، از آیات ماست. شاید ما از خودمان بپرسیم، چرا در قرآن خداوند اینهمه به چیزهای مختلف اشاره می‌کند و آن‌ها را آیه می‌داند. چرا یک کشتی که روی آب می‌ایستد و زیر آب نمی‌رود، از آیات خداست؟ اصلاً چطور چنین مسئله‌ای می‌تواند آیه باشد............

روراستی

این خیلی مهم است که انسان بتواند با خدای خودش روراست باشد، یعنی دین فطری داشته باشد. تا آنجا که باید گفت تا وقتی دین فطری نداشته باشد، دری هم به رویش باز نخواهد شد. انسانی که با خدای خودش روراست نیست، مدام در حال جنگ است. با خدا می جنگد، با خودش می‌جنگد، با دیگران می‌جنگد، با دنیا می‌جنگد، با آخرت می‌جنگد، با شیطان می‌جنگد، مدام در حال جنگ است، تا وقتی که رابطه‌اش با خدای خودش صاف شود...........

باید ، حتماً ، مطمئناً

سال‌هـــا دل طلب جام جم از ما مــی‌کرد             وانچه خود داشت، ز بیگانه تمنا می‌کرد

گوهری کز صدف کون و مکان بیرون بود                 طلب از گمشــدگان لب دریا مـی‌کرد

ویژگی کلام فطری این است که در آن، جواب نزد مخاطب حاضر است، فقط او به آن

جواب ملتفت نیست. این در تمام سلوک انسان صادق است...........

اندیشه 4

بسم اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ وَ الْعَصرِ(1) إِنَّ الانسنَ لَفِی خُسرٍ(2) إِلا الَّذِینَ ءَامَنُوا وَ عَمِلُوا الصلِحَتِ وَ تَوَاصوْا بِالْحَقّ‏ وَ تَوَاصوْا بِالصبرِ(3)

زمانۀ ما، زمانۀ ایمان است. زمانۀ باور. خداوند در قرآن می‌فرماید: والعصر. قسم به زمان. زمان، ظرفی است که تمام هستی در آن جریان دارد، زمان بسیار مبارک است، خداوند به زمان قسم می‌خورد. والعصر، إن الانسان لفی خسر. انسان در حال ضرر کردن است. إلاالذین آمنوا، جز آن‌هایی که ایمان آوردند، یعنی واقعیات را باور کردند، رشد کردند، فهمیدند. توجه کنید که آیه، نمی‌گوید کسانی ضرر نمی‌کنند .........

اندیشه 3

 وضعیت معنویت در دنیا برای بشر اینگونه است که در هر دوره‌ای انسان‌ها به دلایل خاصِ زمان خودشان از معنویت باز می‌ماندند ، فلذا انسانی که 200 سال پیش زندگی می‌کرده است راه  رشدش، با راه رشد انسان‌‌های امروز فرق داشته است و این از معجزات بزرگ قرآن است که راهنمای  همۀ  انسان‌ها در همۀ  دوران‌هاست . قرآن ، جامع  تمام  راه‌هاست ، همۀ  آنچه انسان‌ها به آن نیاز دارند را گفته است. همانطور که راه 200 سال قبل در آن هست، راه 200 سال بعد هم در آن است. انسان امروز، با ریاضت و تکرار ذکر لفظی ، رشد نمی‌کند ، انسان امروز ، با رشد فکر است که رشد می‌کند . با رشد علم و معرفت است که رشد می‌کند ، نه با ریاضت . نگاه  هم که می‌کنیم، می‌بینیم مردم هم این مسأله را به طور فطری فهمیده‌اند..........

دو نوع عبادت

آنچه انسان را رشد می دهد،عبادت پروردگار متعال است و عبادت در دو بُعد جوارحی و قلبی ممکن است .اعمال قلبی اعمالی است که انسان در آن بدون استفاده از جسم  و بدن خویش به عبادت پروردگار متعال.......

افاضه الهی(توضیح)

از آنجا که چند نفر از دوستان  راجع به مطلب پیشین توضیح خواستند چند سطری در حدحوصله این وبلاگ تقدیم میگردد:
سالکان طریق قرب الهی بر دو دسته اند، گروهی اهل ریاضت اند که به آنها سالک مجذوبمی گویند و به موجب وعدهای الهی.............

اندیشه 2

شیخ محمود شبستری در گلشن راز می فر ماید:
    در این ره اولیا باز از پس و پیش                نشانی داده‌اند از منزل خویش
    به حدّ خویش چون گشتند واقف               سخن گفتند در معروف و عارف
    یکی از بحر وحدت گفت انا الحق               یکی از قرب و بعد و سیر زورق
    یکی را علم ظاهر بود حاصل                    نشانی داد از خشکی ساحل
    یکی گوهر برآورد و هدف شد                    یکی بگذاشت آن نزد صدف شد.........
هر کسی از آنجایی که می‌بیند، حرف می‌زند. بنابراین بعضی رو به پایین حرف می‌زنند، مثلاً عارفی به  یک وادیی رسیده است،و مسیری که تا الآن آمده است را تعریف می‌کند،یک کسی بالاتر است ، دارد تکۀ بالاتر را تعریف می‌کند . بنابراین این حرف‌ های گوناگونی را که رهروان طریقۀحقّۀ قرآن و اهل بیت می گویند و گاه به ظاهر متناقض است در نظر کسانی که حاذق باشند و در مراتب بالای حقیقت قرار گرفته باشند، تضادی با هم ندارند، بلکه تفاوت دیدگاه و ظرفیت دارند.........

اندیشه 1 (صراط مستقیم)

مستقیم، از مادۀ «استقامت» می‌آید. حال، وقتی مستقیم صفتِ راه می‌شود، یعنی چه؟ یعنی راه مطمئن و واضح. استقامت، یعنی محکم بودن. وقتی در مورد یک جاده برای مثال بیاید، یعنی همه چیز در این جاده، صحیح و استاندارد طراحی شده است. بدین معنا، چنین جاده‌ای دو ملاک دارد:...........