اندیشه 4
پنجشنبه, ۲۴ بهمن ۱۳۹۲، ۱۰:۴۵ ق.ظ
بسم اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ وَ الْعَصرِ(1) إِنَّ الانسنَ لَفِی خُسرٍ(2) إِلا الَّذِینَ ءَامَنُوا وَ عَمِلُوا الصلِحَتِ وَ تَوَاصوْا بِالْحَقّ وَ تَوَاصوْا بِالصبرِ(3)
زمانۀ ما، زمانۀ ایمان است. زمانۀ باور. خداوند در قرآن می‌فرماید: والعصر. قسم به زمان. زمان، ظرفی است که تمام هستی در آن جریان دارد، زمان بسیار مبارک است، خداوند به زمان قسم می‌خورد. والعصر، إن الانسان لفی خسر. انسان در حال ضرر کردن است. إلاالذین آمنوا، جز آن‌هایی که ایمان آوردند، یعنی واقعیات را باور کردند، رشد کردند، فهمیدند. توجه کنید که آیه، نمی‌گوید کسانی ضرر نمی‌کنند که ریاضت می‌کشند، شب نمی‌خوابند، بدنشان قوی است، یا ضعیف است، هیچ صفتی از این قبیل را نمی‌آورد، بلکه می‌گوید: کسانی که باور کردند و در ادامه عملوا الصالحات. یعنی طبق همین باور و ایمانشان هم کار کردند. یعنی اول بفهمند، و بعد با این فهم، اعضا و جوارحشان را به کار بیاندازند. نه اینکه یک کاری را انجام دهند، بعد از آن‌ها بپرسی چرا این کار را انجام دادی؟ بگویند یک کسی بهمان گفت که کار خوبی است! قدیم اغلب مردم همۀ زندگی‌شان همین‌طور بود، یک چیزی می‌شنیدند، انجام می‌دادند، اما زمانۀ الان، زمانۀ فهم است. کمتر کسی کاری را که نفهمد، انجام می‌دهد. این به خودی خود، رشد بسیار بزرگی است که انسان‌ها کرده‌اند. حالا هر چه فهم و باور کسی بهتر باشد، عملش هم بهتر خواهد بود. آمنوا و عملوا الصالحات. و در ادامه می‌فرماید: و تواصوا بالحق و تواصوا بالصبر. یعنی دیگران را هم به چیزی که خودشان فهمیده‌اند دعوت می‌کنند و آن‌ها را دعوت می‌کنند به استقامت در راه همین فهم. صبر چیست؟ صبر ادامه دادن همان راهی است که انسان درستی‌اش را باور کرده است. یعنی خارج نشدن از طریق درست فهم بنابراین فشارها و خوشی‌ها و دیگر چیزها، نباید موجب پا گذاشتن ما روی فهم‌مان بشود. چرا که اگر روی فهم‌مان پا بگذاریم، روی خودمان پا گذاشته‌ایم. ارزش هر کسی، به فهمش هست. اگر کسی فهمش را زیر پا بگذارد، خودش را بی‌ارزش کرده است. ببینید چقدر این سورۀ مبارک، مربوط به زمانۀ ماست! گویا قرآن با گذر زمان تازه دارد خود را نشان می‌دهد. چرا که هر چه سطح فهم بشر بیشتر شود، قرآن هم سطوح بیشتری از خودش را نشان می‌دهد، حقیقت ادیان الهی هم بیشتر و بیشتر آشکار می‌شود.
زمانۀ ما، زمانۀ ایمان است. زمانۀ باور. خداوند در قرآن می‌فرماید: والعصر. قسم به زمان. زمان، ظرفی است که تمام هستی در آن جریان دارد، زمان بسیار مبارک است، خداوند به زمان قسم می‌خورد. والعصر، إن الانسان لفی خسر. انسان در حال ضرر کردن است. إلاالذین آمنوا، جز آن‌هایی که ایمان آوردند، یعنی واقعیات را باور کردند، رشد کردند، فهمیدند. توجه کنید که آیه، نمی‌گوید کسانی ضرر نمی‌کنند که ریاضت می‌کشند، شب نمی‌خوابند، بدنشان قوی است، یا ضعیف است، هیچ صفتی از این قبیل را نمی‌آورد، بلکه می‌گوید: کسانی که باور کردند و در ادامه عملوا الصالحات. یعنی طبق همین باور و ایمانشان هم کار کردند. یعنی اول بفهمند، و بعد با این فهم، اعضا و جوارحشان را به کار بیاندازند. نه اینکه یک کاری را انجام دهند، بعد از آن‌ها بپرسی چرا این کار را انجام دادی؟ بگویند یک کسی بهمان گفت که کار خوبی است! قدیم اغلب مردم همۀ زندگی‌شان همین‌طور بود، یک چیزی می‌شنیدند، انجام می‌دادند، اما زمانۀ الان، زمانۀ فهم است. کمتر کسی کاری را که نفهمد، انجام می‌دهد. این به خودی خود، رشد بسیار بزرگی است که انسان‌ها کرده‌اند. حالا هر چه فهم و باور کسی بهتر باشد، عملش هم بهتر خواهد بود. آمنوا و عملوا الصالحات. و در ادامه می‌فرماید: و تواصوا بالحق و تواصوا بالصبر. یعنی دیگران را هم به چیزی که خودشان فهمیده‌اند دعوت می‌کنند و آن‌ها را دعوت می‌کنند به استقامت در راه همین فهم. صبر چیست؟ صبر ادامه دادن همان راهی است که انسان درستی‌اش را باور کرده است. یعنی خارج نشدن از طریق درست فهم بنابراین فشارها و خوشی‌ها و دیگر چیزها، نباید موجب پا گذاشتن ما روی فهم‌مان بشود. چرا که اگر روی فهم‌مان پا بگذاریم، روی خودمان پا گذاشته‌ایم. ارزش هر کسی، به فهمش هست. اگر کسی فهمش را زیر پا بگذارد، خودش را بی‌ارزش کرده است. ببینید چقدر این سورۀ مبارک، مربوط به زمانۀ ماست! گویا قرآن با گذر زمان تازه دارد خود را نشان می‌دهد. چرا که هر چه سطح فهم بشر بیشتر شود، قرآن هم سطوح بیشتری از خودش را نشان می‌دهد، حقیقت ادیان الهی هم بیشتر و بیشتر آشکار می‌شود.
وبت جالب و مطالبت قشنگه
به وب منم یه سری بزن نظر یادت نره ها
اگه با تبادل لینک هم موافقی منو با اسم نیایش یار لینک کن و بعد خبرم کن تا با نامی که دوست داری لینکت کنم
الان آپم
یه سر بزن
منتظرم
نظر هم در رابطه با مطالب یادت نره
بای