شرابخانه عشق 4
سه شنبه, ۲۲ بهمن ۱۳۹۲، ۰۸:۵۸ ب.ظ
منصور حلاج 4
تا بنازت نیاز دارد دل درد و سوز و گداز دارد دل
هر که یکبار حسن روی تو دید چون ز عشق تو باز دارد دل
پیش محراب ابرویت شب و روز میل عقد نماز دارد دل
کار دل عاقبت شود محمود که طریق جواز دارد دل
از هوای جمال و قامت یار بخت و عمر دراز دارد دل
تا نهد سر بر آستانه دوست عزم راه حجاز دارد دل
خانه از غیر یار خالی کن زانکه با دوست راز دارد دل
هر کسی را دل از کجا باشد عاشق پاکباز دارد دل
چند گوئی دل حسین کجاست آن بت دلنواز دارد دل
ایکه آگه نه ئی ز وحدت عشق از تو یک این نیاز دارد دل
که مبین اختلاف هستیها
بگذر از ما و من پرستیها
گشت شیدا دل بلا جویم از که پرسم ترا کجا جویم
خلق بیگانه اند از غم عشق بروم یار آشنا جویم
درد یار من است درمانم با چنان درد کی دوا جویم
تا ابد کم مباد رنج دلم گر من از دیگری شفا جویم
چون بلا نقد عشق را محک است من بلا را به از عطا جویم
او که چون پرده قیود درید بعد از این این و آن چرا جویم
با وجود اشعه خورشید سهو باشد اگر سها جویم
من نه صورت پرست بطالم بخدا بنده خدا جویم
ای مقید بنامرادی خویش این مراد از تو دائما جویم
که مبین اختلاف هستیها
بگذر از ما و من پرستیها
هر که در راه عشق صادق نیست مطلع بر چنین دقایق نیست
آدمی برگرفت امانت عشق آدمی نیست هر که عاشق نیست
دم مزن جز بعشق یار ای دل که جز او همدم موافق نیست
بت بود غیر دوست در ره عشق بت پرستیدن از تو لایق نیست
بلبل از گلستان گلی جوید ورنه او بسته حدایق نیست
کوی او جوی و روی او بنگر گر ترا روضه و شقایق نیست
هر که یکذره غیر می بیند در ره عشق جز منافق نیست
چون ز قید زمان برون جستی لاحق از پیش رفت و سابق نیست
گفتی گفتمی ولی چکنم وقت افشای این حقایق نیست
مانع وصل دیدن من و تست بشنو از من گرت علایق نیست
که مبین اختلاف هستیها
بگذر از ما و من پرسیتها
همه عالم پر است از دلدار لیس فی الدار غیره دیار
نیست پوشیده آفتاب رخش دیده ای جوی در خور دیدار
تا بسوزد ظلام قید وجود آفتابی برآمد از اسرار
چون تو از خویشتن فنا گشتی گشت عالم پر از تجلی یار
از خودی خودت کناری گیر تا تو بینی نگار خود بکنار
اصل اعداد جز یکی نبود باسامی اگر چه شد بسیار
بی عدد زان سبب شدست عدد که یکی آن همی کنی تکرار
قطع تکرار بایدت کردن تا بجز یک نیایدت بشمار
بگذر از بار نامه هستی تا در آن بارگاه یابی بار
کشف اسرار بس دراز کشید بهمین مختصر کنم گفتار
که مبین اختلاف هستیها
بگذر از ما و من پرسیتها
تا بنازت نیاز دارد دل درد و سوز و گداز دارد دل
هر که یکبار حسن روی تو دید چون ز عشق تو باز دارد دل
پیش محراب ابرویت شب و روز میل عقد نماز دارد دل
کار دل عاقبت شود محمود که طریق جواز دارد دل
از هوای جمال و قامت یار بخت و عمر دراز دارد دل
تا نهد سر بر آستانه دوست عزم راه حجاز دارد دل
خانه از غیر یار خالی کن زانکه با دوست راز دارد دل
هر کسی را دل از کجا باشد عاشق پاکباز دارد دل
چند گوئی دل حسین کجاست آن بت دلنواز دارد دل
ایکه آگه نه ئی ز وحدت عشق از تو یک این نیاز دارد دل
که مبین اختلاف هستیها
بگذر از ما و من پرستیها
گشت شیدا دل بلا جویم از که پرسم ترا کجا جویم
خلق بیگانه اند از غم عشق بروم یار آشنا جویم
درد یار من است درمانم با چنان درد کی دوا جویم
تا ابد کم مباد رنج دلم گر من از دیگری شفا جویم
چون بلا نقد عشق را محک است من بلا را به از عطا جویم
او که چون پرده قیود درید بعد از این این و آن چرا جویم
با وجود اشعه خورشید سهو باشد اگر سها جویم
من نه صورت پرست بطالم بخدا بنده خدا جویم
ای مقید بنامرادی خویش این مراد از تو دائما جویم
که مبین اختلاف هستیها
بگذر از ما و من پرستیها
هر که در راه عشق صادق نیست مطلع بر چنین دقایق نیست
آدمی برگرفت امانت عشق آدمی نیست هر که عاشق نیست
دم مزن جز بعشق یار ای دل که جز او همدم موافق نیست
بت بود غیر دوست در ره عشق بت پرستیدن از تو لایق نیست
بلبل از گلستان گلی جوید ورنه او بسته حدایق نیست
کوی او جوی و روی او بنگر گر ترا روضه و شقایق نیست
هر که یکذره غیر می بیند در ره عشق جز منافق نیست
چون ز قید زمان برون جستی لاحق از پیش رفت و سابق نیست
گفتی گفتمی ولی چکنم وقت افشای این حقایق نیست
مانع وصل دیدن من و تست بشنو از من گرت علایق نیست
که مبین اختلاف هستیها
بگذر از ما و من پرسیتها
همه عالم پر است از دلدار لیس فی الدار غیره دیار
نیست پوشیده آفتاب رخش دیده ای جوی در خور دیدار
تا بسوزد ظلام قید وجود آفتابی برآمد از اسرار
چون تو از خویشتن فنا گشتی گشت عالم پر از تجلی یار
از خودی خودت کناری گیر تا تو بینی نگار خود بکنار
اصل اعداد جز یکی نبود باسامی اگر چه شد بسیار
بی عدد زان سبب شدست عدد که یکی آن همی کنی تکرار
قطع تکرار بایدت کردن تا بجز یک نیایدت بشمار
بگذر از بار نامه هستی تا در آن بارگاه یابی بار
کشف اسرار بس دراز کشید بهمین مختصر کنم گفتار
که مبین اختلاف هستیها
بگذر از ما و من پرسیتها
با توجه به اینکه در کتاب امام مهدی عج از تولد تا ظهور نوشته آیت الله سید محمد کاظم قزوینی که داستان سالم بودن پیکرشان بعد از 17 سال در مطالب ایت سایت نیز موجود است از منصور حلاج به عنوان یک انسان ملحد نام برده شده و حتی توقیعی از جانب امام زمان در نفی و لعنت این شخص امده است مناسب است اشعار او از این سایت حذف شده یا مطالبی که ذکر شد در باره ایشان به نقل از کتاب آیت الله قزوینی در این سایت قرار داده شود .
اجر کم عند الله
و السلام علی من اتبع الهدی