شرابخانه عشق 3
پنجشنبه, ۱۰ بهمن ۱۳۹۲، ۰۹:۵۰ ب.ظ
منصور حلاج 3
در خرابات عشق مستانند که دو عالم به هیچ نستانند
گر چه از جمله آخر آمده اند سابق از فارسان میدانند
اسب همت بتازیانه شوق بسوی لامکان همی رانند
ملک عالم به نیم جو نخرند کاندر اقلیم فقر سلطانند
دیده از کل کون بر دوزند لیکن از روی دوست نتوانند
چون در آن آستانه ره یابند آستین بر دو عالم افشانند
دل ز غیرت بغیر او ندهند خود جز او در جهان نمیدانند
در رخ ساقئی که میدانی سالها شد که مست و حیرانند
آخر ای خستگان کوی وجود چون مسیحای وقت ایشانند
از برای علاج اهل قیود دمبدم زیر لب همی خوانند
که مبین اختلاف هستی ها
بگذر از ما و من پرستی ها
حال دل هر کسی کجا داند سرّ هر سینه را خدا داند
عقل بیگانه است در ره عشق شرح این نکته آشنا داند
هر که فانی شود ز کبر و ریا ره بدرگاه کبریا داند
آنکه جان در ره نیاز دهد لذت ناز دلربا داند
آنچنان کس ز عشق برنخورد که بلا را کم از عطا داند
در بلا هر که سوزد و سازد حال این زار مبتلا داند
خاک درگاه عشق را ز شرف روح قدسی چو توتیا داند
دل من غیر او نمی داند چون همه اوست خود کرا داند
هست أحول کسی که در ره عشق عاشقان را ز حق جدا داند
ای دل آن أحول خطا بین را بنصیحت بگوی تا داند
که مبین اختلاف هستی ها
بگذر از ما و من پرستی ها
ما که حیران روی جانانیم جان بدیدار او برافشانیم
آه کز غایت تحیّر خویش دوست با ما و ما نمیدانیم
چون رخش گاه شمع هر جمعیم گه چو زلفین او پریشانیم
گه ز هجران یار میسوزیم گاه در روی دوست حیرانیم
خاک پایت اگر بدست آریم بر سر و چشم خویش بنشانیم
عشق شاه است در ممالک جان ما بجانش مطیع فرمانیم
کمر بندگیش چون بستیم اندر اقلیم عشق سلطانیم
یکنفس نیست غایب از بر ما آنچه پیوسته طالب آنیم
ای گرفتار درد هستی خویش چون طبیبان عالم جانیم
پیش ما آی و چشم جان بگشا تا بگوش دلت فرو خوانیم
که مبین اختلاف هستی ها
بگذر از ما و من پرستی ها
در خرابات عشق مستانند که دو عالم به هیچ نستانند
گر چه از جمله آخر آمده اند سابق از فارسان میدانند
اسب همت بتازیانه شوق بسوی لامکان همی رانند
ملک عالم به نیم جو نخرند کاندر اقلیم فقر سلطانند
دیده از کل کون بر دوزند لیکن از روی دوست نتوانند
چون در آن آستانه ره یابند آستین بر دو عالم افشانند
دل ز غیرت بغیر او ندهند خود جز او در جهان نمیدانند
در رخ ساقئی که میدانی سالها شد که مست و حیرانند
آخر ای خستگان کوی وجود چون مسیحای وقت ایشانند
از برای علاج اهل قیود دمبدم زیر لب همی خوانند
که مبین اختلاف هستی ها
بگذر از ما و من پرستی ها
حال دل هر کسی کجا داند سرّ هر سینه را خدا داند
عقل بیگانه است در ره عشق شرح این نکته آشنا داند
هر که فانی شود ز کبر و ریا ره بدرگاه کبریا داند
آنکه جان در ره نیاز دهد لذت ناز دلربا داند
آنچنان کس ز عشق برنخورد که بلا را کم از عطا داند
در بلا هر که سوزد و سازد حال این زار مبتلا داند
خاک درگاه عشق را ز شرف روح قدسی چو توتیا داند
دل من غیر او نمی داند چون همه اوست خود کرا داند
هست أحول کسی که در ره عشق عاشقان را ز حق جدا داند
ای دل آن أحول خطا بین را بنصیحت بگوی تا داند
که مبین اختلاف هستی ها
بگذر از ما و من پرستی ها
ما که حیران روی جانانیم جان بدیدار او برافشانیم
آه کز غایت تحیّر خویش دوست با ما و ما نمیدانیم
چون رخش گاه شمع هر جمعیم گه چو زلفین او پریشانیم
گه ز هجران یار میسوزیم گاه در روی دوست حیرانیم
خاک پایت اگر بدست آریم بر سر و چشم خویش بنشانیم
عشق شاه است در ممالک جان ما بجانش مطیع فرمانیم
کمر بندگیش چون بستیم اندر اقلیم عشق سلطانیم
یکنفس نیست غایب از بر ما آنچه پیوسته طالب آنیم
ای گرفتار درد هستی خویش چون طبیبان عالم جانیم
پیش ما آی و چشم جان بگشا تا بگوش دلت فرو خوانیم
که مبین اختلاف هستی ها
بگذر از ما و من پرستی ها
