شرابخانه عشق 1
سه شنبه, ۱ بهمن ۱۳۹۲، ۰۹:۳۵ ب.ظ
بهر مفهوم است این در سیر عشق ورنه نبود عقل کامل غیر عشق
منصور حلاج 1
ای حریف شرابخانه عشق نوش بادت می مغانه عشق
جان تو شاهباز سدره نشین دل تو مرغ آشیانه عشق
تو به افسون عقل گوش منه بشنو ازعاشقان فسانه عشق
کی بساحل رسد دلم هیهات در چنین بحر بی کرانه عشق
بر جهان آستین برافشانم گر نهم سر بر آستانه عشق
چون به عشقند عاشقان زنده ما نمیریم در زمانه عشق
آتش اندر نهاد دوزخ زد دل عاشق بیک زبانه عشق
ای سواری که توسن دل را کرده ای رام تازیانه عشق
عشق صیادمرغ جان من است زلف و خال تو دام و دانه عشق
ای مقید بقید هستی خویش بشنو این قول از ترانه عشق
که مبین اختلاف هستی ها
بگذر از ما و من پرستی ها
عشق مطلق ز غیب روی نمود تا از او کاینات یافت وجود
بر عدم های محض روی آورد تا شدند از عطای او موجود
از یکی شاهدی که نیست جز او گشت پیدا حدیث بود و نبود
عشق گاهی نیاز و گه ناز است گاه از آن عابد است و گه معبود
پرتوی تا ز عشق آدم یافت زان ملک ساجد آمد او مسجود
هر که او خاکپای عشق شود عرش و کرسی بر او کنند سجود
بر در عشق مستقیم بمان تا ترا عاقبت شود محمود
هر یکی ذره پرده رخ اوست از رصدگاه غیب تا بشهود
آه از آن لحظه ای که بردارد از رخ خویش پرده های قیود
ای به هستی خویشتن مغرور مگر این نکته گوش تو نشنود
که مبین اختلاف هستی ها
بگذر از ما و من پرستی ها
ادامه دارد
منصور حلاج 1
ای حریف شرابخانه عشق نوش بادت می مغانه عشق
جان تو شاهباز سدره نشین دل تو مرغ آشیانه عشق
تو به افسون عقل گوش منه بشنو ازعاشقان فسانه عشق
کی بساحل رسد دلم هیهات در چنین بحر بی کرانه عشق
بر جهان آستین برافشانم گر نهم سر بر آستانه عشق
چون به عشقند عاشقان زنده ما نمیریم در زمانه عشق
آتش اندر نهاد دوزخ زد دل عاشق بیک زبانه عشق
ای سواری که توسن دل را کرده ای رام تازیانه عشق
عشق صیادمرغ جان من است زلف و خال تو دام و دانه عشق
ای مقید بقید هستی خویش بشنو این قول از ترانه عشق
که مبین اختلاف هستی ها
بگذر از ما و من پرستی ها
عشق مطلق ز غیب روی نمود تا از او کاینات یافت وجود
بر عدم های محض روی آورد تا شدند از عطای او موجود
از یکی شاهدی که نیست جز او گشت پیدا حدیث بود و نبود
عشق گاهی نیاز و گه ناز است گاه از آن عابد است و گه معبود
پرتوی تا ز عشق آدم یافت زان ملک ساجد آمد او مسجود
هر که او خاکپای عشق شود عرش و کرسی بر او کنند سجود
بر در عشق مستقیم بمان تا ترا عاقبت شود محمود
هر یکی ذره پرده رخ اوست از رصدگاه غیب تا بشهود
آه از آن لحظه ای که بردارد از رخ خویش پرده های قیود
ای به هستی خویشتن مغرور مگر این نکته گوش تو نشنود
که مبین اختلاف هستی ها
بگذر از ما و من پرستی ها
ادامه دارد
