هو

نکته ای پیرامون حضور قلب در عبادت از آیت الله سید حسین یعقوبی قائنی:

انسان هنگام توجه به خداى متعال، نباید در ذهن خود چیزى را تصور کند یا براى خودش چیزى را درست کرده و به آن توجه نماید. در این مقام راه‏ هاى گوناگونى از سوى عرفا ارائه شده است، ولى بهترین راه براى «توجّه» همان طریقى است که حضرات معصومین علیهم ‏السلام ارائه فرموده ‏اند. چنانکه امام صادق علیه ‏السلام ضمن حدیثى مى‏ فرمایند: پس از گفتن تکبیرة الاحرام مى ‏گویى:
وَجَّهْتُ وَجْهِىَ لِلَّذى فَطَرَ السَّماواتِ وَ الارْض عالِمِ الْغَیْبِ وَ الشَّهادَةِ حَنیفًا مُسْلِمًا وَ ما اَنَا مِنَ الْمُشْرِکینَ . . .
از این طریق بدون اینکه انسان تصوّر کند که او جلّ جلاله چیست یا چگونه است توجه مى‏ کند به «کسى که آسمان‏ ها و زمین را خلق فرموده است».
و این همان معنایى است که قرآن کریم از قول حضرت ابراهیم علیه‏ السلام نقل نموده و گفتن آن هنگام نماز مستحب مى‏ باشد.