نامه دلبر2
دوشنبه, ۲۹ ارديبهشت ۱۳۹۳، ۰۷:۴۸ ب.ظ
دومین توقیع(نامه) امام زمان علیه السلام به شیخ مفید همراه با ترجمه ای نسبتاً خوب :
من عبد الله ،المرابط فی سبیله، إلى ملهم الحقّ ودلیله
من عبد الله ،المرابط فی سبیله، إلى ملهم الحقّ ودلیله
بسم الله الرحمن الرحیم
سلام الله علیک أیّها الناصر للحقّ، الدّاعی إلیه بکلمة الصّدق. فإنّنا نحمد الله إلیک الذی لا إله إلاّ هو إلهنا وإله آبائنا الأوّلیین، ونسأله الصلاة على سیّدنا ومولانا محمّد خاتم النبیّین وعلى أهل بیته الطاهرین. وبعد. فقد کنّا نظرنا مناجاتک عصمک الله بالسبب الذی وهبه الله لک من أولیائه، وحرسک به من کید أعدائه وشفعنا ذلک الآن من مستقرّ لنا ینصبّ فی شمراخ من بهماء صرنا إلیه آنفاً من غمالیل ألجأنا إلیه السباریت من الأیمان ویوشک أن یکون هبوطنا إلى ضحضح من غیر بعد من الدهر، ولا تطاول من الزمان، ویأتیک نبأ منّا بما یتحدّد لنا من حال فتعرف بذلک ما یعتمد (نعتمده) من الزلفة إلینا بالأعمال، والله موفّقک لذلک برحمته. فلتکن - حرسک الله بعینه التی لا تنام - أن تقابل بذلک فتنة تبسل نفوس قومٍ حرثت باطلاً لاسترهاب المبطلین یبتهج لدمارها المؤمنون، ویحزن لذلک المجرمون. وآیة حرکتنا من هذه اللوثة حادثة بالحرم المعظّم، من رجس منافق مذمّم، ستحلّ للدم المحرّم، یعمد بکیده أهل الإیمان، ولا یبلغ بذلک غرضه من الظلم والعدوان، لأننا من وراء حفظهم بالدعاء الذی لا یحجب عن ملک الأرض والسماء فلتطمئنّ بذلک من أولیائنا القلوب، ولیتّقوا بالکفایة منه وإن راعتهم بهم الخطوب، والعاقبة - بجمیل صنع الله سبحانه - تکون حمیدة ما اجتنوا المنهی عنه من الذنوب. ونحن نعهد إلیک أیّها الولیّ المخلص المجاهد فینا الظّالمین أیّدک الله بنصره الذی أیّد به السلف من أولیائنا الصالحین: إنّه من اتّقى ربّه من إخوانک فی الدین، وأخرج ممّا علیه إلى مستحقیه، کان آمناً فی الفتنة المبطلة، ومحنها المظلمة المضلّة، ومن بخل منهم بما أعاده الله من نعمته على من أمره بصلته، فإنه یکون خاسراً بذلک لأولاه وآخرته. ولو أنّ أشیاعنا وفقهم الله لطاعته على اجتماع من القلوب فی الوفاء بالعهد علیهم لما تأخّر عنهم الیمین بلقائنا، ولتعجّلت لهم السعادة بمشاهدتنا على حق المعرفة وصدقها منهم بنا، فما یحبسنا عنهم إلا ما یتصل بنا ممّا نکرهه ولا نؤثره منهم والله المستعان، وهو حسبنا ونعم الوکیل، وصلواته على سیّدنا البشیر النذیر محمد وآله الطاهرین وسلّم. وکتب فی غرّة شوّال من سنة اثنتی عشرة وأربعمائة. نسخة التوقیع بالید العلیا صلوات الله على صاحبها هذا کتابنا إلیک أیّها الولیّ الملهم للحقّ العلیّ بإملائنا وخطّ ثقتنا، فأخفه عن کلّ أحد، واطوه واجعل له نسخة تطّلع علیها من تسکن إلى أمانته من أولیائنا، شملهم الله ببرکاتنا إن شاء الله. الحمد لله والصلاة على سیّدنا محمّد النبیّ وآله الطاهرین.
ترجمه :
از بنده خدا، پاسدار در راه او به الهام شده حقّ و دلیل او
بسم اللَّه الرّحمن الرّحیم
ترجمه :
از بنده خدا، پاسدار در راه او به الهام شده حقّ و دلیل او
بسم اللَّه الرّحمن الرّحیم
سلام خدا بر تو باد! اى یارى کننده حقّ، اى خواننده به سوى او با کلمه صدق و راستى، پس ما بر تو حمد و ثناى خدایى را گوییم که جز او معبودى نیست، او پروردگار ما و پدران نخستین ما است، و از او درخواست صلوات بر پیامبر و آقا و مولایمان محمّد خاتم الأنبیاء و بر أهل بیت پاک و طاهرش را مى کنیم.
و بعد؛ ما نظر به مناجات تو نمودیم. خدا بدان سببى که به اولیاى خود بخشیده تو را حفظ فرماید و از کید دشمنانش حراست نماید، و حاجات ما را در مکانى که در قلّه کوه بر ایمان برپا شده برآورد- از ناحیه اى ناشناس با گذر از جنگلى انبوه بزودى نزد تو آئیم، پناه به آن صحرایى بردیم که عارى از ایمان بود، و نزدیک بود فرود ما به زمینى هموار بدون بعد دهر و روزگار و تطاول زمان واقع شود و بزودى خبرى از ما به تو خواهد رسید که اوضاع را بر ایمان تجدید مى کند که بوسیله آن مى توانى بفهمى راه تقرّب به ما با اعمال و کردار چیست، و خداوند با رحمت خود تو را موفّق بدارد، پس این گونه باش- خداوند با دیده اى که خواب ندارد تو را حراست فرماید- و خود را براى رویارویى با آن آماده کن، که در آن جا جماعتى هلاک شد که کشت باطل نمودند براى ترساندن أهل باطل، و به جهت نابودى ایشان دل أهل ایمان شاد گشت، و مجرمان بدین جهت محزون و ناراحت شدند. و نشانه حرکت و انتقال ما از این شرّ حادثه اى است در حرم معظّم از رجس و پلیدى فردى منافق و مذموم، که خون را به ناحق مى ریزد و به عمد کید با أهل ایمان مى نماید و به جهت ظلم و عدوانى که دارد به هدف خود نائل نمى شود، زیرا ما در اطراف با دعایى که از پادشاه زمین و آسمان پوشیده نیست ایشان را حفظ مى کنیم، و بهمین خاطر دلهاى اولیاى ما آرام گرفت، و باید با کفایت به ما اعتماد کنند، هر چند این فاجعه دردناک ایشان را به وحشت انداخت، و عاقبت با زیبایى صنع خداوند سبحان براى ایشان پسندیده خواهد بود بشرط آنکه از گناهان ممنوع و نهى شده اجتناب ورزند.
و ما با تو اى دوست مخلص که در راه ما با ظالمان مجاهده مى کنى عهد مى بندیم، و امیدوارم خداوند تو را همان گونه که گذشتگان از اولیاى صالح ما را یارى کرد تو را با نصرت خود تأیید فرماید، زیرا هر که براى خداوند رعایت حال برادران دینى خود را بنماید، و حقوق الهى را به مستحقّانش پرداخت نماید، چنین فردى از فتنه و گرفتارى آینده و رنج و زحمت تاریک و مشرف آن در امان خواهد بود، و هر کدامشان نسبت به نعماى الهى- که عاریت او است- بخل ورزد؛ همان ها که امر به بخشش آنها نموده، یک چنین فردى در دنیا و آخرت قرین خسران و زیان خواهد بود، و چنانچه شیعیان ما که خدا به طاعت خود موفّقشان بدارد قلباً در وفاى به عهدشان اجتماع مى نمودند نه تنها سعادت لقاى ما از ایشان به تأخیر نمى افتاد، که سعادت مشاهده ما با شتاب بدیشان مى رسید و اینها همه در پرتو شناخت کامل ما و صداقت محض نسبت بما مى باشد، بنا بر این هیچ چیز ما را از ایشان محبوس نمى دارد جز اخبارى که از ایشان بما مى رسد و ما را مکروه و ناراحت مى سازد و از ایشان انتظار نداریم، و تنها از خدا باید یارى خواست و او براى ما کافى و نیکو کارگزار و پشتیبانى است، و صلوات و سلام خداوند بر آقا و سرورمان؛ بشیر و نذیر؛ محمّد و آل پاکش باد!.
و در حلول ماه شوّال در سال چهار صد و دوازده[ هجرى] این نامه کتابت شد.
نسخه توقیع به دست مبارک آن حضرت علیه السّلام: این نامه ما به جانب تو است، اى دوست الهام شده حقّ تعالى، و به املاء و خطّ فرد ثقه و مطمئن ما مى باشد، پس آن را از همه مخفى دار، و آن را تا کن و یک نسخه از آن تهیّه کن تا آن را به دید یکى از اولیاى ما- خداوند همه شان را مشمول برکت و دعاى ما فرماید- که از امانتدارى او مطمئنّى به خواست خدا برسان.
و الحمد للَّه، و درود بر سرورمان محمّد و آل پاکش باد!.
و بعد؛ ما نظر به مناجات تو نمودیم. خدا بدان سببى که به اولیاى خود بخشیده تو را حفظ فرماید و از کید دشمنانش حراست نماید، و حاجات ما را در مکانى که در قلّه کوه بر ایمان برپا شده برآورد- از ناحیه اى ناشناس با گذر از جنگلى انبوه بزودى نزد تو آئیم، پناه به آن صحرایى بردیم که عارى از ایمان بود، و نزدیک بود فرود ما به زمینى هموار بدون بعد دهر و روزگار و تطاول زمان واقع شود و بزودى خبرى از ما به تو خواهد رسید که اوضاع را بر ایمان تجدید مى کند که بوسیله آن مى توانى بفهمى راه تقرّب به ما با اعمال و کردار چیست، و خداوند با رحمت خود تو را موفّق بدارد، پس این گونه باش- خداوند با دیده اى که خواب ندارد تو را حراست فرماید- و خود را براى رویارویى با آن آماده کن، که در آن جا جماعتى هلاک شد که کشت باطل نمودند براى ترساندن أهل باطل، و به جهت نابودى ایشان دل أهل ایمان شاد گشت، و مجرمان بدین جهت محزون و ناراحت شدند. و نشانه حرکت و انتقال ما از این شرّ حادثه اى است در حرم معظّم از رجس و پلیدى فردى منافق و مذموم، که خون را به ناحق مى ریزد و به عمد کید با أهل ایمان مى نماید و به جهت ظلم و عدوانى که دارد به هدف خود نائل نمى شود، زیرا ما در اطراف با دعایى که از پادشاه زمین و آسمان پوشیده نیست ایشان را حفظ مى کنیم، و بهمین خاطر دلهاى اولیاى ما آرام گرفت، و باید با کفایت به ما اعتماد کنند، هر چند این فاجعه دردناک ایشان را به وحشت انداخت، و عاقبت با زیبایى صنع خداوند سبحان براى ایشان پسندیده خواهد بود بشرط آنکه از گناهان ممنوع و نهى شده اجتناب ورزند.
و ما با تو اى دوست مخلص که در راه ما با ظالمان مجاهده مى کنى عهد مى بندیم، و امیدوارم خداوند تو را همان گونه که گذشتگان از اولیاى صالح ما را یارى کرد تو را با نصرت خود تأیید فرماید، زیرا هر که براى خداوند رعایت حال برادران دینى خود را بنماید، و حقوق الهى را به مستحقّانش پرداخت نماید، چنین فردى از فتنه و گرفتارى آینده و رنج و زحمت تاریک و مشرف آن در امان خواهد بود، و هر کدامشان نسبت به نعماى الهى- که عاریت او است- بخل ورزد؛ همان ها که امر به بخشش آنها نموده، یک چنین فردى در دنیا و آخرت قرین خسران و زیان خواهد بود، و چنانچه شیعیان ما که خدا به طاعت خود موفّقشان بدارد قلباً در وفاى به عهدشان اجتماع مى نمودند نه تنها سعادت لقاى ما از ایشان به تأخیر نمى افتاد، که سعادت مشاهده ما با شتاب بدیشان مى رسید و اینها همه در پرتو شناخت کامل ما و صداقت محض نسبت بما مى باشد، بنا بر این هیچ چیز ما را از ایشان محبوس نمى دارد جز اخبارى که از ایشان بما مى رسد و ما را مکروه و ناراحت مى سازد و از ایشان انتظار نداریم، و تنها از خدا باید یارى خواست و او براى ما کافى و نیکو کارگزار و پشتیبانى است، و صلوات و سلام خداوند بر آقا و سرورمان؛ بشیر و نذیر؛ محمّد و آل پاکش باد!.
و در حلول ماه شوّال در سال چهار صد و دوازده[ هجرى] این نامه کتابت شد.
نسخه توقیع به دست مبارک آن حضرت علیه السّلام: این نامه ما به جانب تو است، اى دوست الهام شده حقّ تعالى، و به املاء و خطّ فرد ثقه و مطمئن ما مى باشد، پس آن را از همه مخفى دار، و آن را تا کن و یک نسخه از آن تهیّه کن تا آن را به دید یکى از اولیاى ما- خداوند همه شان را مشمول برکت و دعاى ما فرماید- که از امانتدارى او مطمئنّى به خواست خدا برسان.
و الحمد للَّه، و درود بر سرورمان محمّد و آل پاکش باد!.
