هو

بخشی از سخنان آیت الله مصباح یزدی پیرامون معرفت دینی :

معمولا هنگامى که درباره اهمیت دین و معارف اسلام سخن به میان مى آید، اهمیت آن بیشتر از جنبه اجتماعى و مادى ملاحظه مى شود؛ مثلا گفته مى شود که دین، موجب امنیت و عدالت مى گردد؛ اما کمتر کسى به اهمیت جنبه معنوى آن مى پردازد که پرستش خداوند چه نقشى در ترقى و تکامل انسان دارد. در واقع ما نقش پرستش خداوند در تکامل خود را باور نداریم و در مقابل، باور نداریم که پرستش غیر خدا چقدر خطرناک است.
یکى از بزرگان مى فرمود: خداوند متعال گاهى سالیانى انسان را به بیمارى، فقر و مصیبتى گرفتار مى کند تا آن بنده یک «یا الله» بگوید، و آن یا الله چنان در سعادت او مؤثر است که جا دارد براى گفتن، آن سال ها گرفتار رنج و شکنجه گردد. توجه به خدا چنان روح را نورانى مى کند و به آن تعالى و ترقى مى بخشد که جا دارد انسان براى به دست آوردن آن؛ رنج ها، شکنجه ها، بیمارى ها، فقرها و گرفتارى ها را تحمل کند. این فرمایش کسى است که اهمیت و تأثیر توجه به خداوند را با همه وجود درک کرده بود و مى دانست که یک لحظه توجه به خداوند، چقدر انسان را بالا مى برد، و در مقابل، توجه به غیر خداوند تا چه حد موجب سقوط و انحطاط انسان مى شود.
ما چون با امور مادى و دنیایى سروکار داریم، خوبى ها و ارزش ها را منحصر در منافع زندگى مادى مى بینیم و اگر براى کار خیرى چون احسان و کمک به فقیر ارزش قائل مى شویم، به دلیل منافعى است که بر آن مترتب مى گردد. همچنین انجام آن کار خیر، ثمره عاطفى نیز دارد و موجب ارضاى عواطف انسان مى شود. بدین جهت است که ما ارزش ها را در راستاى منافع مادى و دنیوى آنها که براى ما قابل درک است، ارزیابى مى کنیم و هیچ گاه درنمى یابیم که لحظه اى توجه به خداوند چه نورانیتى به روح مى بخشد و چه نقشى در سعادت ما دارد، و برعکس، توجه به غیر خدا تا چه حد ما را از خدا دور مى‌کند و به سقوط و انحطاط مى‌کشاند. درک حقیقت این معنا براى ما دشوار است؛ اما آشنایى با معارف اهل البیت(علیهم السلام) آمادگى و زمینه درک آن معنا را فراهم مى‌آورد و در پرتو معارف آنها، به حقایق توحید واقف مى‌شویم و در مى‌یابیم که هیچ چیز نمى‌تواند جایگزین توجه به خداوند گردد. با توجه به آنچه گفتیم، اگر کسى به جاى توجه به خداوند که مبدأ هستى است و اختیار عالم به دست اوست، به موجودى توجه کند که هیچ اختیارى از خود ندارد و مظاهر پوچ و باطل را براى پرستش خود برگزیند، به جاى نور به سوى ظلمت و تاریکى قدم بر داشته است.