شور عشق

           اوحدی مراغه ای

ما به ابد می‌بریم عشق ترا از ازل                در همه عالم که دید عشق چنین بی‌خلل؟

از سر من شور تو ،هیچ نیاید برون                گر چه سر آید زمان ، ور چه در آید اجل.....

راه عشق

استاد امیر خانی

                  برای دیدن عکس در سابز بزرگ بر روی عکس کلیک نمایید

آشنایان ره عشق

   مرحوم میرزا اسماعیل دولابی و مرحوم آیت الله بهاءالدینی

خیال روی تو در هر طریق همره ماست           نسیم موی تو پیوند جان آگه ماست

به رغم مدعیانی که منع عشق کنند             جمال چهره تو حجت موجه ماست

ببین که سیب زنخدان تو چه می گوید            هزار یوسف مصری فتاده در چه ماست

اگر به زلف دراز تو دست ما نرسد                   گناه بخت پریشان و دست کوته ماست

به حاجب در خلوت سرای خاص بگو               فلان ز گوشه نشینان خاک درگه ماست

به صورت از نظر ما اگر چه محجوب است         همیشه در نظر خاطر مرفه ماست

اگر به سالی حافظ دری زند بگشای               که سالهاست که مشتاق روی چون مه ماست

خرمن اقبال بزرگان

سعدی
خرما نتوان خوردن ازین خار که کشتیم                    دیبا نتوان کردن ازین پشم که رشتیم
بر حرف معاصی خط عذری نکشیدیم                      پهلوی کبائر حسناتی ننوشتیم
ما کشته نفسیم و بس آوخ که برآید                        از ما به قیامت که چرا نفس نکشتیم
افسوس برین عمر گرانمایه که بگذشت                   ما از سر تقصیر و خطا درنگذشتیم

شوق نظر

سعدی شیرازی

بگذار تا مقابل روی تو بگذریم

دزدیده در شمایل خوب تو بنگریم

شوقست در جدایی و جورست در نظر

هم جور به که طاقت شوقت نیاوریم

روی ار به روی ما نکنی حکم از آن توست

بازآ که روی در قدمانت بگستریم.............

استغفار عارفان

گلستان سعدی
درویشی را دیدم که سر بر آستان کعبه همی مالید و میگفت: یا غفور یا رحیم تو دانی که از ظلوم و جهول چه آید!
عذر تقصیر خدمت آوردم
که ندارم به طاعت استظهار
عاصیان از گناه توبه کنند
عارفان از عبادت استغفار
عابدان جزای طاعت خواهند و بازرگانان بهای بضاعت. من بنده امید آورده ام نه طاعت، و بدریوزه آمده ام نه بتجارت. اصنع بی ما انت اهله
گر کشی ور جرم بخشی
روی و سر بر آستانم     
بنده را فرمان نباشد
هر چه فرمائی برآنم
بر در کعبه سائلی دیدم که همی گفت و میگرستی خوش
مینگویم که طاعتم بپذیر
قلم عفو بر گناهم کش

خلوت خاص دلبر

محمد علی رقی طبسی

دل خلوت خاص دلبر آمد
دلبر ز کرم به دل برآمد
جان آینۀ جمال جانان
تن خاک دیار دلبر آمد

ذاتی بظهور خویش دم زد
صد گونه صفات مظهر آمد

از عکس فروغ روی دلدار
دل آینۀ منوّر آمد

شد محفل دل ز غیر خالى
یار از در دلبری درآمد

صد شکر که نور عین ولامم
در راه نجات رهبر

شاه شهیدان

 علامه طباطبایی این مخمس را،که تضمین غزلی از حافظ است در سال 1328-1327 شمسی سرود و همراه نامه‌ای به برادر خود، آیت‌الله الهی، ارسال کرد و در پایان سروده نوشت: «انتظار می‌رود این اشعار را در مجالس خودتان بخوانید.» این شعر به‌شرح ذیل است:
گفت آن شاه شهیدان که بلا شد سویم                    با همین قافله‌ام راه فنا می‌پویم
دست همت ز سراب دو جهان می‌شویم                   شور یعقوب‌کنان یوسف ..........

 

یاد استاد

 شربتی از لب لعلش نچشیدیم و برفت               روی مه پیکر او سیر ندیدیم و برفت
گویی از صحبت ما نیک به تنگ آمده بود         باربربست و به گردش نرسیدیم وبرفت
بس که ما فاتحه و حرز یمانی خواندیم          وز پی اش سوره اخلاص دمیدیم و برفت
عشوه دادند که بر ما گذری خواهی کرد        دیدی آخر که چنین عشوه خریدیم و برفت
شد چمان در چمن حسن و لطافت لیکن       در گلستان وصالش نچمیدیم و برفت
همچو حافظ همه شب ناله و زاری کردیم
کای دریغا  به  وداعش نرسیدیم  و  برفت

دلبر عیّار

مولوی
ای غم اگر مو شوی پیش منت بار نیست
در شکرینه یقین سرکه انکار نیست
گر چه تو خون خواره‌ای رهزن و عیاره‌ای
قبله ما غیر آن دلبر عیار نیست
کان شکرهاست او مستی سرهاست او
ره نبرد با وی آنک مرغ شکرخوار نیست......

زنگ تفریح

شوریده و شیدا

مولوی
عاشق همه سال مست و رسوا بادا
دیوانه و شوریده و شیدا بادا
با هشیاری غصّه هر چیز خوریم
چون مست شویم هر چه بادا بادا

آرام جان

یاد ایّامى که در گلشن فغانى داشتم                     در میان لاله و گل آشیانى داشتم
گِرد آن شمع طرب میسوختم پروانه‏ وار                   پاى آن سرو روان اشک روانى داشتم
آتشم برجان ولى ازشکوه لب خاموش بود              عشق را ازاشک حسرت ترجمانى داشتم
چون سرشک ازشوق بودم خاک‏بوس درگهى            چون غبار از شکر ،سر بر آستانى داشتم
در خزان با سرو و نسرینم بهارى تازه بود                در زمین با ماه و پروین آسمانى داشتم
درد بى ‏عشقى ز جانم برده طاقت ورنه من            داشتم آرام تا آرام جانى داشتم
 بلبل طبعم رهى باشد ز تنهایى خموش
 نغمه‏ ها بودى مرا  تا   هم‏زبانى  داشتم

تجلّیگه یار

حکیم صفای اصفهانی
تجلّیگه خود کرد خدا دیده ما را
درین دیده در آیید و ببینید خدا را
خدا در دل سودا زدگان است بجویید
مجویید زمین را و مپویید سما را
گدایانِ در فقر و فناییم و گرفتیم
به پاداش، سر و افسر سلطان بقا را........

ترجیع بند هاتف اصفهانی

ترجیع بند هاتف اصفهانی
اثر استاد غلامحسین امیر خانی