انسان و درک عرفانى
شنبه, ۲۶ بهمن ۱۳۹۲، ۰۹:۴۳ ب.ظ
بخشی از کتاب شیعه در اسلام علامه طباطبایی:
در عین حال که اکثریت قاطع افراد انسان سرگرم تنظیم امور معاش و تلاش در رفع حوایج زندگى روزانه هستند و به معنویات نمى پردازند، در نهاد این نوع ، غریزه اى به نام ((غریزه واقع بینى )) موجود است که گاهى در برخى از افراد به کار افتاده به یک رشته درکهاى معنوى وادارش مى کند.
هر انسان على رغم سوفسطیها و شکاکان که هر حقیقت و واقعیتى را پندار و خرافه مینامندبه واقعیت ثابتى ایمان دارد و گاهى که با ذهنى صاف و نهادى پاک به واقعیت ثابت جهان آفرینش تماشا مى کند، از سوى دیگر ناپایدارى اجزاى جهان را درک مى نماید، جهان و پدیده هاى جهان را مانند آیینه هایى مى یابد که واقعیت ثابت زیبایى را نشان مى دهند که لذت درک آن هر لذت دیگرى را در چشم بیننده خوار و ناچیز مى نمایاند و طبعا از نمونه هاى شیرین و ناپایدار زندگى مادى باز مى دارد.
این همان جذبه عرفانى است که انسان خداشناس را به عالم بالا متوجه ساخته و حجت خدایى پاک را در دل انسان جایگزین مى کند و همه چیز را فراموش مى دارد و گرداگرد همه آرزوهاى دور و دراز وى خط بطلان مى کشد و انسان رابه پرستش و ستایش خداى نادیده که از هر دیدنى و شنیدنى روشنتر و آشکارتر است ، وامى دارد و در حقیقت هم این کشش باطنى است که مذاهب خداپرستى را در جهان انسانى به وجود آورده است .
عارف ، کسى است که خدا را از راه مهر و محبت پرستش مى کند نه به امید ثواب و نه از ترس عقاب و از اینجا روشن است که عرفان را نباید در برابر مذاهب دیگر، مذهبى شمرد بلکه عرفان راهى است از راههاى پرستش (پرستش از راه محبت نه از راه بیم یا امید) و راهى است براى درک حقایق ادیان در برابر راه ظواهر دینى و راه تفکر عقلى [فلسفی].
در عین حال که اکثریت قاطع افراد انسان سرگرم تنظیم امور معاش و تلاش در رفع حوایج زندگى روزانه هستند و به معنویات نمى پردازند، در نهاد این نوع ، غریزه اى به نام ((غریزه واقع بینى )) موجود است که گاهى در برخى از افراد به کار افتاده به یک رشته درکهاى معنوى وادارش مى کند.
هر انسان على رغم سوفسطیها و شکاکان که هر حقیقت و واقعیتى را پندار و خرافه مینامندبه واقعیت ثابتى ایمان دارد و گاهى که با ذهنى صاف و نهادى پاک به واقعیت ثابت جهان آفرینش تماشا مى کند، از سوى دیگر ناپایدارى اجزاى جهان را درک مى نماید، جهان و پدیده هاى جهان را مانند آیینه هایى مى یابد که واقعیت ثابت زیبایى را نشان مى دهند که لذت درک آن هر لذت دیگرى را در چشم بیننده خوار و ناچیز مى نمایاند و طبعا از نمونه هاى شیرین و ناپایدار زندگى مادى باز مى دارد.
این همان جذبه عرفانى است که انسان خداشناس را به عالم بالا متوجه ساخته و حجت خدایى پاک را در دل انسان جایگزین مى کند و همه چیز را فراموش مى دارد و گرداگرد همه آرزوهاى دور و دراز وى خط بطلان مى کشد و انسان رابه پرستش و ستایش خداى نادیده که از هر دیدنى و شنیدنى روشنتر و آشکارتر است ، وامى دارد و در حقیقت هم این کشش باطنى است که مذاهب خداپرستى را در جهان انسانى به وجود آورده است .
عارف ، کسى است که خدا را از راه مهر و محبت پرستش مى کند نه به امید ثواب و نه از ترس عقاب و از اینجا روشن است که عرفان را نباید در برابر مذاهب دیگر، مذهبى شمرد بلکه عرفان راهى است از راههاى پرستش (پرستش از راه محبت نه از راه بیم یا امید) و راهى است براى درک حقایق ادیان در برابر راه ظواهر دینى و راه تفکر عقلى [فلسفی].
