جــز یـکـی نـیـســت نـقـد ایـن عــالـم
چهارشنبه, ۱۸ دی ۱۳۹۲، ۱۰:۴۷ ب.ظ
اوحدی مراغه ای
سـخـنی می رود، بـه مـن کـن گـوش پــیـش از آن کـز سـخــن شـوم خــامـوشجــز یـکـی نـیـســت نـقـد ایـن عــالـم بـــاز جـــوی و بـــه عــالــمــش مــفــروش
گــل ایــن بـــاغ را تـــویــی غـــنــچـــه ســـر ایــن گــنــج را تـــویــی ســرپـــوش
پــرده بـــردار، تــا بـــبـــیــنــی خــوش دســـت بــــا دوســـت کـــرده در آغـــوش
گر کسی می شوی، به جز تو کسی در جــهـان نـیـسـت، بــشـنـو و مـخــروش
اگـر ایـن حــال بــر تــو کـشــف شــود بــــرهـــی از خـــیـــال امـــشـــب و دوش
بــاز دانـی کــه: مـن چــه مـی گــویـم گــرت افـــتـــد گـــذر بـــه عـــالــم هــوش
آن شـنـاسـد حـدیـث ایـن دل مـسـت کـــه ازیــن بـــاده کـــرده بـــاشـــد نـــوش
در دلـم آتــشــســت و در چــشـم آب جــــای آن بـــــاشــــد ار بــــرآرم جــــوش
اوحــدی بــازگـشــت گـوشـه نـشـیـن
اگـــرم فــــتــــنـــه ای نـــگـــیـــرد گـــوش
اگـــرم فــــتــــنـــه ای نـــگـــیـــرد گـــوش
